jedziemy przez siebie

metrem jest bliżej, zwłaszcza do własnych myśli
o tym, co dla obojga dobre. dodajemy kilka stacji
chrystusowych za i przeciw; sumujemy racje na swoją korzyść.

poróżniamy się, ujmując dobre intencje i widoki na.
kończymy zawsze pod kreską, kiedy połyka nas tunel.
to jest w ciemności i wie o nas wszystko. wchłania

i wypuszcza na powierzchnię, gdzie powyżej zera
inne coś, w głębi nas, odczytuje temperaturę ujemną.
potulnie kładę głowę na szynach, tuż przy twojej szyi

i próbujemy udawać, że wierzymy sobie w na zawsze.
wtedy nadjeżdża pociąg do spraw codziennych i błahych
i już nie ma wyjścia. na zewnątrz zasłaniam semafor,

przegryzam ci gardło.