Cuda niewidy

Nigdzie cię nie ma, a przecież czekam codziennym

machnięciem ręki; wypatruję, odwracając

głowę. Kobiety w moim wieku dawno umarły

z miłości, a ja - ciągle żyję, uciekając

głęboko w siebie. Przykrywam złoża kopalin

następną zmarszczką, zimą, obrusem na święta.

Co wigilię czekam, aż wyjdzie ze mnie zwierzę,

przemówi ludzkim głosem, da się pogłaskać.