pierwsza dekada sierpnia

wszystko ciężkie i lepkie od soku
pomiędzy piersiami gorąca kropla potu
w myślach sieję zgorszenie na niepodatny
grunt
to ciałko żółte które wychodzi ze mnie
nie trzaskając drzwiami
a po twarzy

jeszcze próbuję językiem przylgnąć do nieba
lecz wycina mi numer i zamarzam
z gradem
ktoś przetacza mi formalinę ze wszystkich wierszy
które spełzły na niczym
nie uwierzysz
–  smutne komety rozplatają warkocze
wieczorem puszczają się z byle
dymem

szczęść zmorze

co na cielesnym głodzie wytrzymuje bez acedii,
bezboleśnie przyjmuje niebyt, a u źródła oka pielęgnuje szramę.
tej, co karmi się wiarą w anomalne zjawiska mentalne.

(we mnie tylko zwierzę, które jadło z ręki  – zwija się  i skomli

nocą).

ciemność podchodzi pod nogi i podgryza od łydek po piersi,
mam gorszące marzenia,  w pamięci obraz fuseliego.
odruchowo dotykam się skroni, a tam – żadnego śladu po kuli.
tej nocy śnił mi się Woody Allen, powiedział:

głupia, przecież umierasz już od połowy filmu
na oku zimnej kamery. rekwizyty świadkiem.