zachwiane obyczaje

chwilowo zamieszkuję w świętokrzyskim,
postkomunistycznym. bloku, radz, jak kraj rad
- cztery pietra, cztery ręce, za ścianami uszy
za uszami pejsy i dach. au, widać niebo,

zbliża się burza. z ruskich filmów
księżyc zahacza o komin, umiera
na kaca. jakaś podstarzała dziwka
z opadniętymi pośladkami w legginsach

szuka. kto wie czego? poklasku? klaps
w dupę, koniec sceny. siada rozkrakiem,
przy domofonie zapomina kodu dostępu
do klatki, do siebie. nie ma powrotu.

zejście do skłonu

było strome. wzgórze,
z którego leciałam na łeb
i szyję kochanka.
przegryzałam książką. czas?

jego nie było, do dziś nie ma
wolnego stolika. też mi się zachciało.
miejsca są wrażliwe na odjazdy,
w których dotąd pełno muzyki

na stacjach.

ludzie myslą, że pociąg do snu
to prawda. jestem cholernie przytomna,
nie odwracam się, nie mrugam
nawet wtedy, kiedy mnie wywożą

nogami do wiersza.

burżuazja bez uroku

bawię się w dyskrecję, rzucam 

urokiem - niech się potoczy 

pod nogi etykiety. kilka trzepotów rzęs

w stronę buñuela. niedyskretne puszczenie oczka

zachęci go do obiadu. nienaganna gra.

nie dopuszczam do tremy podczas brania do ust 

pożywienia. jest dużo 

głodnych oczu. więcej niż żołądków. 

udaję, że mylę sztućce, przechytrzam reżysera

i śnimy we śnie. wydarza się więcej niż

w ogrodzie. można zaspokoić żądze

i szybko opuścić sukienkę,

zmienić scenę, kochanka, maniery.

obudzić się. z uśmiechem

wyjść z kina i wystrzelać

współtowarzyszy obiadu.

dreszcze

staję twarzą w twarz z zimnem, dobrze mi
tak. mam oszroniony uśmiech.
między nogami - szadź znika. na samą myśl
o spadających soplach, tnę. powoli,

żebyś się przyzwyczaił do mrozu
na szybach. we mnie pełno martwych
kwiatów. mówiłam, nigdy nie przynoś
wody w ustach zanim się nie staniesz

stalaktytem. nazwałam cię i łapię
za gardło i na gorącym uczynku
parujesz. pomiędzy palcami zaglądam
w przerębel. powoli zakładam przynętę

ostrym wzrokiem.
nakłuwam nową rybę.