pierwsze promienie sączą się do gardła razem z kawą;
w głowie refleksja: im bardziej z tobą jestem, tym bardziej mnie nie ma.
a przecież kroję czyny na miarę twoich oczekiwań i staję się prawie święta.
nigdy nie śnią mi się wspólne zimy, kiedy suche berwiona pękałyby
z zazdrości na nasz widok. tylko śmierć zaciera ręce.
obok mnie smród rozkładającej się martwej natury łóżka.
znowu dzień się skończy, a ja zajdę ze słońcem w czarną godzinę
o krok za daleko. są koszmary, gdzie gramy główne role na ziemi,
której jesteśmy cząstką, na ziemi, która jest cząstka nas. nigdy nieba.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz