W kroplę

Nie pomieścimy się
ani w marzeniu, w jego zbiorach spękanych obrazów,
ani w pianie proroczej szaleństwa,
ani w miłości - wojaczce zębów i pazurów.
– Octavio Paz, Ponad miłość

Pomiędzy wierszami zostawiasz mi wietrzność,
próbuję łapać oddech, trzymać nitki czasu.
Zaklinam twoje treści w bezsłów. Coraz dłużej
milczę, składam nieobecności w obecność.

Pod kołem z nieba snujesz opowieść o życiu,
o wysokopiennych dniach, o nizinach nocy
– zbyt skomplikowanych, by można było
między wczoraj a jutrem posiąść tajemnicę.

Jeszcze potrafię nadzieić się zaranną gwiazdą,
nalewać ci światła do żył, żebyś nie gasł,
dopóki idziesz w moją stronę z jasną obietnicą,
– śwituję skroploną wilgocią poranków.

Perlą się, tęczowią skupione światy kropli,
łączą bezsłownie, bezgłośnie krystaliczność
z czernią. Odchodzą w niepojętość strumienia.

Nic nam nie zagrozi, ani policzalne, ani co zmierzone,
co ma formę i obraz – zamilknie, kiedy to nazwiemy.
Wystarczy, że ukołyszesz moje odbicie w twoim lęku.

tej nocy

celowo rozbiorę się przy wszystkich
niedopowiedzeniach z naszych listów
na ramiona narzucę tylko biały wiersz 
i będę czekać

na spełnienie najcieplejszych metafor

powinieneś tu być zanim wiatr
zdmuchnie nam resztki życia z dłoni
mam trzy kropki na ustach
które rzucam w całą do ciebie

odległość

górnolotna fikcja o kochaniu

piszemy zachłannie o miłości i tęsknocie nie wspominając
o skowytach nocnych widm nadpalonych skrzydłach ciem
komarach spragnionych naszej ciepłej i lepkiej krwi
szczerzmy zęby do złego co wyrasta na zboczach nocy

przed snem połykamy małe kłamstwa
lub związki benzodiazepiny dopiero nad ranem
nasze wiersze zrzucają sierść na całe to światło

obcy probuja wyczytać z nas prawdę więc świecimy
im po oczach gołymi wersami napompowanymi sztampą
że miłość do końca życia najprawdopodobniej istnieje
tylko czeka na lepszy grunt i przydrożną bliskość

doustnie serwujemy sobie wszystkie obietnice
te z prędkością światła rozchodzą się po kościach
a my nadal kołatamy sercami do zamknietego
wspominając dobre czasy szczęśliwej niewiedzy
z braku laku podpieramy się cytatem autora

fot.  Jorgosphotos

w ciup

że tak im dopuszczono
by nawet w sen wchodzili razem
on ją obejmował na poduszce
by o kamień snu nie zraniła stopy — Anna Kamieńska

regularnie wypełniam się ciszą żeby oddalić ostatnie dopowiedzenie
zawieszam stawianie kropek bezpiecznie kryjąc się w cieniu pauzy
jest wiosna a w moich wierszach ani jednej jaskółki zwiastującej
na zawsze przekwitam opadają mi wszystkie jędrne puenty

codziennie sieję niepokój który wzbiera burzą hormonów
i niezadanych pytań o zasadność jutra więc knebluję usta
i układam do snu całe potoki słów od których boli cię serce
mnie boli głowa że stoimy pod murem z wiersza herberta

gdzie zdejmują z nas młodość jak koszule skazańcom
z wyrokiem na śmiertelne życie do nie wiadomo kiedy
tymczasem wszystko jest coraz bardziej prozaiczne w poezji
tulisz mnie i staje się zbyt gorąco odkrywasz i ziębnę w ciszy

_____________________________________________

w ciup /wersja okrojona/

staram się przekwitać możliwie po cichu
krew mnie zalewa rzadziej na starość
zależy mi na czymś o czym nie masz pojęcia
więc się obrażam na śmierć cichnę ale nadal żyję

kiedy mnie w nocy przykrywasz to się pocę
kiedy się delikatnie odsuwasz jest mi zimno
jedno i drugie wkurwia mnie tak samo

ps dzisiaj rano urosła mi zmarszczka na ustach