czy z każdym październikiem muszę wi(e)dzieć,
że ojciec nie żyje?
a tak dobrze wyglądał. na zdjęciu
rentgenowskim w miejscu głowy
- zadomowiony rak,
a później trzydzieści pięć kilo
w trumnie. smród,
znów wymiotuję liśćmi.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
odczarowanie wiosny
wiosna znowu mnie namawia żebym uwierzyła w życie po śmierci będzie nieskończenie wiele czasu na wiarę większą niż świadectwa rozczarowani...
-
wiosna znowu mnie namawia żebym uwierzyła w życie po śmierci będzie nieskończenie wiele czasu na wiarę większą niż świadectwa rozczarowani... -
opowiedzmy ziemi, co wiemy o miłości, zanim nas pochłonie na zawsze. jak przy każdym przylgnięciu, wyrównujemy bieg krwi, odrywamy ciał... -
spójrz, w oknach wiszą już ostatnie staruszki, z namaszczeniem niańczą kwiaty w doniczkach, jakby były w nich jeszcze widoki na lepsze ...
ja pierdolę, Aniu, ale mnie zagięłaś
OdpowiedzUsuńTwój październik to mój sierpień. Miesiąc sierpa, który ścina jak popadnie. To już tyle lat a ciągle trwa...
OdpowiedzUsuńdziewczyny, każdy ma jakąś ciemną porę. tę, śmierć wygrała w kości. dziękuję za czytanie. :*
OdpowiedzUsuńŚmierć zawsze wygrywa. Nawet jak daje nam fory.
OdpowiedzUsuńZgadzam się, Auroro. Miłego weekendu!
Usuń