czy z każdym październikiem muszę wi(e)dzieć,
że ojciec nie żyje?
a tak dobrze wyglądał. na zdjęciu
rentgenowskim w miejscu głowy
- zadomowiony rak,
a później trzydzieści pięć kilo
w trumnie. smród,
znów wymiotuję liśćmi.
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
odczarowanie wiosny
wiosna znowu mnie namawia żebym uwierzyła w życie po śmierci będzie nieskończenie wiele czasu na wiarę większą niż świadectwa rozczarowani...
-
a tam morze czerwone i pełno rozstępów na biodrach najświętszych panienek, produkujących chałupniczo wyż demograficzny na zlecenie. nie ... -
chwilowo zamieszkuję w świętokrzyskim, postkomunistycznym. bloku, radz, jak kraj rad - cztery pietra, cztery ręce, za ścianami uszy za ... -
czy z każdym październikiem muszę wi(e)dzieć, że ojciec nie żyje? a tak dobrze wyglądał. na zdjęciu rentgenowskim w miejscu głowy - zadomo...
ja pierdolę, Aniu, ale mnie zagięłaś
OdpowiedzUsuńTwój październik to mój sierpień. Miesiąc sierpa, który ścina jak popadnie. To już tyle lat a ciągle trwa...
OdpowiedzUsuńdziewczyny, każdy ma jakąś ciemną porę. tę, śmierć wygrała w kości. dziękuję za czytanie. :*
OdpowiedzUsuńŚmierć zawsze wygrywa. Nawet jak daje nam fory.
OdpowiedzUsuńZgadzam się, Auroro. Miłego weekendu!
Usuń