śniadanie. niekoniecznie na trawie

każdy daje się nabrać na wystające kolce.
wpadasz i wychodzi z ciebie zwierzę,
urażona duma, pewnie edouard wiedziałby
co jeszcze. mogę zrobić dobrze.

jutro wyjeżdżam na urlop;
przebieram się za laleczkę, więc biorę do ust
- pomadkę,
do namaszczenia ciała
- olejek.
prowizorycznie pakuję szpilki.

dasz wiarę? same ze mnie wychodzą.
chociaż, kiedy zamknę oczy, wiem,
że nie umiem się zaszczepić
na ten rodzaj głodu.

Edouard Manet - Śniadanie na trawie

amore post mortem

/nikt mnie nie szuka albo szuka nie ten przed kim się ukrywam/

wiesz julio jak to słodko spotkać nareszcie

romea dotykasz palcem szczypiesz oglądasz

ciało w prosektorium nie protestuje sztywno

stawia opór widokom na przyszłość i wyżom

demograficznym ukręca kark jednym zejściem

a tobie coraz bardziej słodko w ustach członek

podobno słynnego stowarzyszenia biznesmenów

wszyscy go znali już nikt nie przykłada palca

ani lusterka do ust i tak mu chujowo 

z odcieniem zielonych kafelków na twarzy

/ten mnie nie szukał bo nic przed nim nie ukryłam/

ani dzieci ani trzech małżeństw a nawet

pochodzenia i nie da się ukryć że słodycz 

przebrała miarę weźmie krawiec oby szybko

odciął głowę bo głupio rzygać w cztery oczy

kiedy tylko ty posiadasz odruch wymiotny

Obraz, Rene Magritte

z ostatniej chwili

powoli dopływam do końca urlopu
ratownik (chyba z nudów) puszcza oko
w moją stronę morze pluje pianą
i resztkami po turystach

obok mnie mademoiselle
po sześćdziesiątce opłakuje piąty rozwód
i niestrawność yorka
dalej - kobieta z piątką dzieci
smaruje olejkiem odleżyny męża

powinnam być szczęśliwa
jestem tymczasową właścicielką
czterdziestki i lata wpompowanego w materac

na horyzoncie żadnej butelki
z listem a szkoda - byłam gotowa
potwierdzić odbiór