Cuda niewidy

Nigdzie cię nie ma, a przecież czekam codziennym

machnięciem ręki; wypatruję, odwracając

głowę. Kobiety w moim wieku dawno umarły

z miłości, a ja - ciągle żyję, uciekając

głęboko w siebie. Przykrywam złoża kopalin

następną zmarszczką, zimą, obrusem na święta.

Co wigilię czekam, aż wyjdzie ze mnie zwierzę,

przemówi ludzkim głosem, da się pogłaskać.

honorowi dawcy herezji

stwierdzono nienaturalny przyrost poetów
bezrobotnych, dysponujacych czasem 
i dostępem do internetu. powszechne ruszenie 
wdów i rozwódek rymujących pod wpływem

opadów związanych z przemijaniem.
panie z lubością wpinają w strofy
nieużywane broszki i achy, czarując
seksapilem emeryta z niemiec, tudzież

witolda, który stracił w londynie pracę
i wolność. poeta leszek z rzymu potrafi
zmazać nocą pokaźne erekcjato
dla bilingwalnej basi z belgii.

polonijny aplauz rośnie z wiekiem
antalogią pochwalaną honorową nagrodą
przez rajfurów cool-tury obskurantyzmu.