amore post mortem

/nikt mnie nie szuka albo szuka nie ten przed kim się ukrywam/

wiesz julio jak to słodko spotkać nareszcie

romea dotykasz palcem szczypiesz oglądasz

ciało w prosektorium nie protestuje sztywno

stawia opór widokom na przyszłość i wyżom

demograficznym ukręca kark jednym zejściem

a tobie coraz bardziej słodko w ustach członek

podobno słynnego stowarzyszenia biznesmenów

wszyscy go znali już nikt nie przykłada palca

ani lusterka do ust i tak mu chujowo 

z odcieniem zielonych kafelków na twarzy

/ten mnie nie szukał bo nic przed nim nie ukryłam/

ani dzieci ani trzech małżeństw a nawet

pochodzenia i nie da się ukryć że słodycz 

przebrała miarę weźmie krawiec oby szybko

odciął głowę bo głupio rzygać w cztery oczy

kiedy tylko ty posiadasz odruch wymiotny

Obraz, Rene Magritte