nie postanawiam

żadnych rozliczeń,
niczego. nie żałuję za grzechy,
nie obiecuję poprawy.

nie rzucę palenia, przyjaciół, siebie
przez okno. mogę kamieniem
w wodę, wrogom w zęby.

jestem dobra

w rzucaniu okiem. mrugam
do wierszy, bez zmian. żaden nowy
rok nie wejdzie we mnie z butami,

nie otworzy ramion. byle kto
nie zastrzeli fajerwerkiem.

nie moja wina,
nie moja wina,
nie moja
bardzo wielka wina.

przemówienie pod tytułem: s'accabbau

jest dwudziesty czwarty ostatniego miesiąca
ze mną gorzej niż zawsze
dokładnie o północy zaczynam

szczekać

ludzkim głosem nad psem
który jeżdził koleją
zupełnie po włosku

albo pod włos
jak siostra
pod tytułem

mio unico

dwudziesty piąty

siostra śpi
więc wracam

do dzieciństwa

tylko chwila
ale kto by się oglądał

na sukienki w kratkę
na fonatannę
na krótko obcięte włosy

przez matkę
która kochała ojca

za bardzo

przeżywam

a ty śpisz

jezus się rodzi

po raz dwutysięczny czternasty
świat zwariował na moich oczach
maria rodzi dziecko
w normalnych warunkach

nie ma baranka
nie ma siana
nie ma trzech króli

na litość boską

są tylko moje ręce
więc je cofam

o te wszystkie lata

żeby oszczędzić matce nieszczęścia
zrobię dużo

więcej

nie zawiążę pępowiny
nie zapalę gwiazdy

foto |"Jezusek" by Monika Ekiert 

grudzień. odrodzenie wiosny.

zaczynam pękać. zimne na ustach odpada,
gdy otwieram oczy i nabieram czucia.
lubię być wilgotna, więc zalewam
instant.

będzie ze mnie sporo. pożywienia
nie można odmawiać głodnym,
zwłaszcza sobie.

nucę,

jebał pies hibernację

wychodzę spod rynny, a tu taki deszcz.
wszystkie krople na ustach. czujesz?
tylko jakim językiem to zebrać?

lecę

mam miejsce 

cztedziesci cztery 

prawie jak greta na ręce

brakuje mi kilku zer i jedynki

wyrwanej z kontekstu

bilety kupione online

i z wlasnej woli 

przestaje być wandą

bo kocham niemca

schnell 

schnell 

schnell

przyrzeknij że się nie stłuczesz

na kwaśne jabłko

zasługuje tylko gebhardt

pozbawił mnie ciotek

przesadnie ukręcał łeb

niearyjskim macicom

rozpięte pasy przed lądowaniem. zasłonięcie luster

niektórym przyjaciołom rosną skrzydła. zbyt małe, żeby pofrunęli,
a jednak. grawitacja, to kurewska siła. przyciąga nawet, gdy machamy
rękami. więc staje się 'bang bang', i kto by pomyślał, że piosenka
z kill billa stanie się zakończeniem? córka sinatry nie mogła przewidzieć

takiego upadku. przebaczyć się nie da, że muszę stać przy łóżku
w prosektorium. jest zimno, a ja taka chora na siedem boleści,
chociaż tyle razy widziałam obcych nieboszczyków i wagi
nie przyjmowałam, zwłaszcza do sinych twarzy.

uspokajam twoją matkę, że może tak lepiej i inne duperele,
które wmawiali mi na studiach. kurwa, przecież nikt nie studiuje
nagłych odlotów z vincennes. udaję, że jestem na pogrzebie komedianta,
jedyne, co mi zostało, to zaśpiewanie the sound of silence.

fot własna, by Samuel Tissier  Bang Bang, The sound of silence

wiersz bez sarkastycznej puenty z kuferka

zachorowałam. stałam się miłośniczką mężczyzn do czasu
wyzdrowienia. zostało niewiele leków, więc się zamieniam
w zegar mechaniczny i zaczynam wahać. oscyluję na krawędzi
rozsądku. nigdy nie za wiele we mnie chęci drogiego spożywania
w hotel crayon. w bród, w przód i tył, aż do wyniesienia

homara lub na noszach arabskiej księżniczki. pieprzona alergia
na altruizm robi za antidotum. no więc co? niech podadzą. nonszalancję,
mam we krwi. tyle arogancji nie zniesie żadna burżuazja. świata
coraz mniej, a mężczyzn więcej. nie mieszczą się na srebrnych widelcach,
ani na salonach. ich we mnie i tak nie ma. dostaję gorączki krwotocznej

i wcale nie umieram z tęsknoty. przecież w nich jestem i podgryzam
pain perdu. zastrzegam numery, wpisuję na czarną listę. abonentów
jest zbyt wielu w gotowości, z komórką w ręce, a połączenie ze mną drogie,
zwłaszcza lotnicze. więc znowu pełny odlot, tracę i wyrzucam
tabletki. 'poezja lub miłość - to dwie rówieśnice'*. na obie się choruje.


*Emily Dickinson

fot. by Samuel Tissier

afinacja z życia wzięta

odkąd nie żyję, straciłam czucie. na gesty
i błagalne spojrzenia - reaguję zimnem
na ustach. rozsiewam zmarzlinę w miejsce pragnień,
żeby mnie nikt nie bolał, żeby nikt nie przebił

- staję się apatrydą, a więc nie należę
do miejsc, ani do ludzi. do żadnego z domów
nikt nie wniesie na rękach. nie posypie ryżem
nawet żebrak. widzi we mnie dno. przezroczyste

wnętrze zabarwia się nocą, staje się ciemność
prawie wiekuista, kiedy on tak, a ja nie.
wychodzę gdy zasypia, zostawiam mu ambrę,
jedyny zapach na który mnie stać. samotność.

ja, rok 2012 by S.Tissier

kabaret na troisième rêve

w snach jestem całkiem inna,

zupełnie z polski. nie wyrosłam chyba

jak chcieli. mnie zabrać 

było ciężko, bo wszystkie ściany miały uszy,

jak w mieszkaniu wiery*. nastała ciemność,

raptem siedem lat po milenium

odeszła,  ja od trzech małżeństw

i znowu czekam 

na pierwsze. akordy kadisza ravela

mącą sen. przygodni impresario

pociągają mnie za język

i czarną sukienkę. mam długą

pamięć. o pielęgnacji cery i języka

wiera powtarza do rana;

wszystko rośnie w gardle jak francuskie ciasto, 

zanim się obejrzysz, dopadnie cię

śmieszny medal od gloria artis,

przebiją języki szpilmanów.

kiedy usłyszysz tango notturno,

to wiedz, że to droga na pantin.

*Weronika Grynberg

plakat Wiera Gran

moralność nie baśki. 'sandman'

baśka się nie pieprzy. uprawia seks, bo lubi
nieznajomym zaglądać prosto do kieszeni,
oraz w oczy też. okłamywać, to dewiza,
wiza, karta pobytu, przyszłość na jeden dzień,

albo dłużej. dziś prawie tego nie wytrzyma,
do czasu. spojrzy w portfel, w siebie. zajarzy,
że nie ma z czym, do kogo i po co. powrócić
z niczym, to zły stopień świadomości. dyskordianizm

się słania co roku. bardziej poniżej pasa.

graf. diskordia, michalina czarniecka

stacja metra. ocieplenie

niespodziewanie zaczynam kwitnąć. w grudniu
budzi się we mnie zapach, więc zmieniam barwy
na proste. w takich mogę się podobać.
najwyższy czas wyjść z cienia. na bonne nouvelle

z lampką le bosc'a. w dłoniach
rozniecam ogień,  robi się gorąco
i staję się jednym z tych wierszy.